Trabzon’da bir Katolik papazı öldürüldü. Hangi sebeple işlenmiş olursa olsun, cinayeti savunmak bir yana mazur görmek bile mümkün değil. Sanık yakalandı. Yaşı küçük olduğu için azmettirenler de herhalde meydana çıkarılacak.
Ancak, bu cinayet gölgede kalmış bazı gerçeklere de işaret ediyor. Trabzon’da Katolik cemaat yok ama teşkilâtlı bir Katolik kilisesi var ve burası yıllardan beri faaliyet hâlinde. Masrafları herhalde bir yerden -büyük ihtimalle Vatikan ’dan- karşılanıyor. Bu para tabiî ki bir amaç uğruna harcanıyor. O hâlde amaç ne?
Sonra ortaya çıkıyor ki, öldürülen papaz Urfa’da da çok odalı bir konak kiralamış. Konağın bakımı için de bir adam tutmuş. Her yıl, belirli zamanlarda, yanında rahibeler ve konukları olmak üzere Urfa’ya gidip bu konakta on-on beş gün kalırmış. Adamıyla beraber köylere gidip köylülerle konuşur, fotoğraf çektirirmiş.
Bütün bu işlerde bir gariplik yok mu? Katolik bir papaz, cemaatsiz bir kilisenin başında. Üstelik tâ Güneydoğu Anadolu’ya, Urfa’nın köylerine kadar da uzanmış. Emrinde tahsisat var ve bunun sarfında tam yetkili. İyi Türkçe öğrenmiş. Herkese de sevimli görünmeye çalışıyor.
Tam bir misyoner profili.
19. yüzyıldan itibaren Osmanlı Devleti’ndeki misyoner faaliyetlerini ve bunun getirdiği âkıbeti hatırlayanlar için ürpertici bir tablo. Kaldı ki, şu anda ülkemizde böyle ne kadar cemaatsiz rahip ve kilise var, bilmiyoruz. Bunun resmî bir sayımı ve açıklaması yapılmadığı takdirde konunun karanlıkta kalacağı da şüphesiz. Belki birileri bunu uygun görüyordur ama, hani demokrasi şeffaflık rejimiydi?
Rahip Santoro’nun toprağı bol olsun. Ama, bizim de, altımızı usul usul oyma teşebbüslerine karşı daha dikkatli, daha uyanık olmamız lâzım değil mi?
